Ik zou 4 dagen naar een klooster gaan. Ik had er ontzettend veel zin in. Mijn hoofd leegmaken, lezen, schrijven, slapen en als ik de verhalen moest geloven over Kasteel Slangenburg: lekker eten.

Met een backpack op mijn rug en een rugzak vol met boeken op mijn buik, ging ik op reis naar Doetinchem. Tjonge wat was het anders dan ik had verwacht. Ik stapte uit de bus, liep door de kasteeltuin naar een raam aan de achterzijde. Ik drukte op de bel. Dit was de ‘mensen die met de bus aankomen – route’. Hier kon ik door het raam naar binnen kruipen. Ik paste er echter met mijn backpack en rugzak maar nauwelijks doorheen. De gastvrouw stond onderaan het raam om mij op te vangen, en dat was in mijn geval geen overbodige luxe. Read more »

Jinthe heeft buikgriep. Voor het eerst zo’n echte, met spugen erbij. Ze staat bij de tafel en maakt vreemde geluiden. ‘Oh help!’ denk ik, ‘daar gaat wat uitkomen’. Ik kijk vlug om me heen om wat er komen gaat op te vangen; bakjes, doekjes, slabben, alles is goed. Maar er is niks van dat alles in de buurt. In een reflex vorm ik mijn handen tot een kommetje en hoor mezelf zeggen: ‘Geeft niks Jinthe, spuug maar in het kommetje’. En warempel, nu gehoorzaamt ze me natuurlijk wel direct. Spijt kruipt omhoog langs mijn rug en doordrenkt mijn hele wezen.  #waanzindiemoederliefde #datzouiknounooittegenJurzeggen #enwatermismetdevloer?!

We zijn op vakantie en zitten aan tafel aan de macaroni. Voor de 10^e keer, maar dat maakt niet uit. We zijn moe en hongerig. Jur en ik proberen een gesprek te voeren, maar Jinthe is vervelend. Ze duikt -met haar rode macaroni vinger- voor de zoveelste keer in haar neus. Het kleine dunne vingertje reikt vervaarlijk diep. ‘Uit uit!’roept ze. Nu wordt het ons toch wat te mal. ‘Jinthe, haal die vinger eens uit je neus! Straks blijft er nog wat steken!’ reageer ik geïrriteerd. Jur zet zijn boze gezicht op. Read more »

Soms maak je keuzes in je leven waarvan je de gevolgen niet overziet. Je trouwt, je zegt je baan op voor iets heel anders, je gaat verhuizen, etc. Je hebt wel enigszins een idee van wat er komen gaat, maar weten hoe het écht zal zijn doe je niet. Ik had geen idee. Ik dacht dat ik het had, maar ik had geen flauw idee. Zelden heb ik de impact van iets zo onderschat.

Read more »

Regelmatig overvalt mij de laatste tijd de gedachte dat Jinthe ‘uitgelaten’ moet worden. Dat moment van inzicht ontstaat vaak net iets te laat. Als er al een half uur gejengeld word, en naarstig naar ‘koene’ (schoenen) en hasjes (jasje) wordt gezocht, er vol overgave ‘oh oooh’ klinkt en ze voor de derde keer heel theatraal net doet of ze valt (dat gaat trouwens in zo’n slow motion, een mimespeler is er niks bij). Dan denk ik ineens ‘Ooooo, ze moet nog naar buiten!’.

Read more »

Vandaag ging ik met Jinthe naar de Turk om fruit te kopen. In een vitrine lagen allemaal dode vissen. Zoals bij veel dingen vraag ik me af wanneer en hoe ik dat uit moet leggen. Dood, ziekte, oorlog. Ik reed Jinthe erheen en wees naar de vissen. ‘Wat is dat?’ vroeg ik. ‘Pis!’ ‘Precies, vis. Heel goed. Kijk die vis is dood. Die doet helemaal niks meer.’ Jinthe keek schaapachtig naar de vis. Zo. Hebben we dat gesprek alvast gevoerd.

Het eerste stukje onschuld is er vanaf. Jinthe heeft haar ‘ik heb net een appeltje gegeten-vingertje’ vol overgave in het konijnenhok gestoken. Het resultaat was een heel klein gehavend vingertje met een druppeltje bloed. Eerder die dag had ze in de keuken nog een smak gemaakt met als resultaat een bult naast d’r oog. Dat leverde 3 tranen op. Maar die hap in d’r vinger, het hield niet op. Steeds als ze bijna stil was en nog wat snikte zwelde het gehuil weer aan en stroomden de tranen. Ik heb het vol verbazing aanschouwd, zo lang heeft ze nog nooit gehuild. Tot ik me realiseerde dat het niet de pijn was, maar verbazing over zoveel onrecht. Je wilt een konijntje aaien en dan krijg je dit. Als laatste optie om haar te troosten besloot ik mijn konijn in haar bijzijn streng toe te spreken. Dat hielp. ‘Zullen we het konijntje nu even los laten?’ vroeg ik vrolijk. ‘Ja’, klonk het heel zachtjes. Een half uurtje later had ze het konijn weer al aaiend in het de rug gegrepen. #hernieuwdeonschuld#dreumesmoed#prachtig

Jinthe zit al een aantal weken op het potje. Met kleren aan, het liefst omgekeerd, maar vooral met bijpassend geluid ‘Pssssssst’. Het zogeheten ‘pasje’ wordt veelvuldig gedaan. Niet alleen door Jinthe zelf, minstens net zo vaak door een volledig ontklede pop en af en toe door haar schoenen.
Dat zet je als verse moeder aan het denken. Potje, signalen, plasgeluidjes, spelen. Het is vast HET moment om er serieus werk van te maken. Read more »

Bijbellezen met een 1 jarige.. dat vraagt wat creativiteit. We zijn er dapper aan begonnen deze week. Jurriaan neemt het meisje op schoot en het boek (de prentenbijbel, geweldig) ter hand. Ik kan het niet helpen dat ik me beweeg tussen een lachstuip en vertwijfeling wat ze uit Jurriaans creatieve aanpak gaat meenemen.
‘Kijk Jinthe, hier maakt Noachs vrouw lekker thee voor Noach… Toen deden ze dat nog…”
“Kijk Jinthe, Jozef heeft een mooie jas..” (wat volgt is een driftbui omdat Jinthe denkt dat ze naar buiten gaat en haar jas wil pakken, na een paar minuten wordt het verhaal vervolgt…)
“Kijk er is ook een put. En toen ging Jozef op vakantie naar Egypte…” (Uhm…)

Er moest een keukentje komen. Ik had een plaatje gezien op internet van een omgebouwd kastje. Men was creatief geweest en had er een allerschattigst keukentje van gemaakt. Het is alsof er dan in mijn binnenste op een knopje wordt gedrukt. Er komt een drift op gang die niet te stuiten is. ‘Jinthe wordt 1, ik heb nog anderhalve week de tijd: er moet een keukentje komen. Read more »