Ik ben een groot fan van het sinterklaasfeest. Bij mij vroeger thuis werd er al enorm uitgepakt. Zowel letterlijk (7 kinderen – reken maar uit) als qua surprises, gedichten, geheimzinnigheid, verboden knutselpraktijken op slaapkamers, uitgelekte verstopplekjes voor surprises, fopcadeaus die vaak eindigden in tranen. Intens. Prachtig.
Ik kan al een tijdje niet wachten tot ik Jinthe kan laten delen in deze gekte, maar zij is nog maar 3. Daarbij ben ik met een man getrouwd die niet in deze waanzin is opgegroeid en met een iets ander karakter dan het mijne (lees – wordt minder extatisch van knutselpraktijken en geheime verstopplekjes. Wordt blijer van een exotische etentjes in restaurants). Dit maakt het er allemaal niet eenvoudiger op, aan mij deste groter de taak om dit erfgoed over te brengen, anders word mijn enthousiasme zelfs met uitsterven bedreigd. Dat nooit.
Dus. We gingen de stad in. En voor we de route hadden gevonden waar de sint langskwam, stonden we eigenlijk direct oog in oog met de beste man. Hij keek Jinthe vriendelijk aan en vroeg of hij haar een handje mocht geven. Het mocht! Wiehaa, de eerste horde is genomen. Jinthe trok wit weg, stond even doodsangsten uit, maar dat mocht mijn pret niet drukken. Ze hadden kennis gemaakt, wat een prachtig moment.
In de stad kocht ik gauw een schoencadeautje voor morgenochtend. Aan tafel ’s avonds zei ik tegen Jinthe: ‘Vanavond mag je je schoen zetten. En dan doet Sinterklaas er een cadeautje in.’ Grote ogen keken me aan. ‘Ik vind dat denk ik niet leuk.’ Oei dat was blijkbaar al wat te spannend. ‘Weet je, dan zetten we je schoen bij de deur, dan doet sinterklaas er gewoon heel even een cadeautje in en gaat direct weer weg.’ Jinthe was stil. Jur en ik praatten rustig verder als er naast ons ineens een dun stemmetje klinkt. Grote ogen kijken ons aan. ‘Ik vind het niet zo leuk. Ik wil niet dat sinterklaas komt en mijn schoenen aantrekt.’ Jinthe’s lip begint te trillen, haar ogen lopen vol met traantjes. ‘Ach lieve help, ze gaat toch niet huilen?!’ Denk ik. Over een cadeautje in d’r schoen?! Het is duidelijk dat het nog een brug te ver is voor Jinthe, sinterklaas in je huis. Jur en ik kijken elkaar. ‘Nou weet je dan komt sinterklaas niet, dan doen papa en mama wel een cadeautje in je schoen.’ Maar Jinthe is er niet gerust op. Haar lipje blijft trillen. Jur komt op een lumineus idee. ‘Ik bel Sinterklaas wel even op.’ Hij pakt zijn mobiel en belt sinterklaas. ‘Ja hallo Sinterklaas. Jinthe vindt het niet zo’n goed idee als u komt en haar schoenen past u hoeft helemaal niet te komen. Vind u dat goed? – tegen Jinthe met de hand op de telefoon ‘Hij vindt het goed’. ‘Ok, bedankt Sinterklaas, tot ziens Sinterklaas.’ En Jur hangt op. Zelfs ik geloof het bijna, zo echt leek het. Jinthe ontspant weer en zegt opgelucht ‘Dat vond sinterklaas wel een goed idee. Had hij goed begrepen. Sinterklaas is echt lief he en zwarte piet ook.’ Hmmm, zolang ze maar niet komen dus.
Als ik Jinthe ’s avonds naar bed breng en naar beneden wil gaan hoor ik weer dat dunne stemmetje: ‘Gaat er niemand op de deur kloppen mama? Komen er geen monsters? Komt Sinterklaas ook niet?’ Dat wordt dus ook niet bonzen op de deur op 5 december. Zucht. Het is niet anders, even slikken en op naar volgend jaar dan maar.