Nog even een vakantieverhaaltje.
Ken je dat gevoel dat je een prachtig idee in je hoofd hebt? Je ziet het al voor je, de zonnestralen, de zachte schaduwen, de verheugde blikken, je hoort het al, het vrolijke gekraai het geklater van een lach zoals alleen een 9 maanden oude baby dat kan, etc etc. Dat had ik dus. Ik wilde met mijn geliefde in Parijs, onder de schaduw van de eifeltoren, en ook in het zonnetje, op een bankje, bellenblazen. En de zon zou door de bellen schitteren, en Jinthes ogen zouden groot zijn en zich vervullen met een onbevangen vreugde zoals alleen W.G. van der Hulst dat zou kunnen beschrijven. En wij zouden genieten, och man, enorm.
Het ging anders.
Ik moest eerst een belleblaas hebben. Die kocht ik in een tentje naast het strand van Etretat. En Hanna sprak nog de wijze woorden ‘Die kun je voor 10 ct bij de Zeeman kopen’ (had ik maar naar haar geluisterd). Maar ik, met al mijn visioenen zei dat ik er wel 1,50- euro voor over had (vind je het gek, dat zou iedereen overhebben voor mijn plaatje toch?!) In parijs moesten we echt een pokke end lopen naar die eifeltoren. Jur, die de eifeltoren heel lelijk vindt (waar ik toen pas achter kwam) had em al enigszins hangen. Ik met mijn plaatje probeerde de moed er natuurlijk nog in te houden, het zou fantastisch worden. Als ik ging bellenblazen was alles vergeten.
Bij de eifeltoren aangekomen was het ding inderdaad heel erg lelijk. Jinthe besloot maar direct een flinke poepbroek te produceren. In de wc nergens de mogelijkheid om haar te verschonen. We kregen een discussie waar we dat dan moesten doen. Uiteindelijk zochten we een zo beschut mogelijk plekje in het park en probeerden zo netjes en ongezien mogelijk de poeperette zo snel weg te werken. Vervolgens stopt er een politie te paard naast ons, en dat paard schijt me toch een enorme hoop! Perplex was ik, discreet als ik probeerde mijn dochters billen te poetsen.
Onder de eifeltoren stond een gure koude wind. Ik toverde snel mijn belleblaas tevoorschijn. De eerste bel kwam in Jinthes rechteroog. Jinthe begon heel hard te huilen. De belleblaas bleek het engste ding wat ik uit mijn tas had kunnen halen. Ik bleef nog even stug volhouden, maar door de wind kwamen de bellen vooral bij de Aziaten een bankje verder terecht, en die keken niet met een onbevangen W.G. van der Hulst vreugde terug, eerder het omgekeerde. Mijn visioen was toen wel ongeveer met de laatste bel geknapt. We gaven Jinthe een fles en besloten die eifeltoren snel achter ons te laten. Jur zet Jinthe op z’n nek en nog geen 100 meter verder zegt Jur ‘Thess ik voel iets op mijn hoofd’. Een goedje droop langzaam van Jur’s haar. En jawel hoor. De inhoud van de fles. Ze zag ook al zo wit…
Het ging anders. Maar vergeten zal ik het in ieder geval niet zo snel…