Pasen

Ik zag ze liggen in de winkel en er sprong direct een vonk over. Herinneringen buitelden over elkaar heen in mijn hoofd. Pasen, paasstukjes, lente, nieuw leven – Kuikentjes! En dan bedoel ik die knalgele minikuikentjes die overal oppoppen rond pasen. Van die kleine onplofte hyperschattig ijzerdraadjes met heel vele gele haartjes eraan, 2 plastic oranje voetjes en een ergens geplakt snaveltje.
Jurriaan aan en ik waren aan het winkelen, en de link tussen die fluffe kuikentjes en de afwezigheid van mijn dochter was gauw gelegd. Natuurlijk moest ik zo’n doosje met 6 lieftallige kuikentjes kopen voor Jinthe! Jinthe die alles wat klein en zacht is het einde vindt, geobsedeerd is door babys en zelfs bij een kleine bloemetje in een bos bloemen nog uitroept ‘Kijk nou es, deze is net geboren he mama! Oh wat lieieieief!’ Deze kuikentjes móesten in mijn tas. Ik zag Jur met een scheef oog kijken. Hij had allang spijt dat we Xenos überhaupt ín waren gegaan. Om er met een berg rommel weer uit te komen.
Maar thuisgekomen was Jinthe door dolle heen met haar cadeautje. De kuikentjes werd vol liefde in doosjes gepropt waar ze gingen ‘slapen’, werden in de kinderwagen rondgereden, en werden vooral veel gezocht, want die keine rotdingetjes, en dan 6, daarvan zijn er minimaal 2 continu zoek. Toen kwam het idee. Het idee wat geen goed plan wat. Wat ik eigenlijk wel wist. Maar soms kun je je als moeder zo goed inleven dat een idee een leuk idee is, dat ook al weet je dat het geen goed idee is, je er om het idee alleen al toch in mee gaat. ‘Mama, mag het kuikentje mee in bad?’ 2 Grote glanzende ogen hieven zich naar mij op en boorden zich diep in mijn binnenste. ‘Natuurlijk!’ En daar ging ze. Met fijn geknepen kuikentje de trap op.
En toen zat ze in bad. ‘Mama mag ik het kuikentje?’ Ja hoor zei ik. Ik pakte het verfrommelde maar nog zeer pluizige schattige kuikentje en overhandigde het aan Jinthe. Ik weet dat er toen weer zo’n moment was. Noem het een inzicht ‘dit is niet handig’. Maar weer die stralende blik, de druppel aan de neus, het uitgestoken knuistje…
Hop daar ging het kuikentje. Onder water. Jinthe slaakte een schreeuw. Op het moment dat het kuikentje onder water ging, verdween het vachtje en veranderde dat schattige kuikentje in een mum van tijd tot een weerzinwekkend raar monstertje. Zonder al dat dons werd ineens zonneklaar dat zijn hoofd achterstevoren op zijn romp zat, de oogjes op de rug en dat de 2 oranje plastic voeten verkeerdom stonden. Jinthe slaakte nog een kreet en zette het op een hartverscheurend brullen. Dit was pure peuterhorror. Vol afschuw haalde ik het kuikentje ze snel mogelijk uit bad om het op de commode neer te leggen. Ik probeerde Jinthe zo goed en zo kwaad als het ging te troosten in bad. Ik pakte nog snel de fohn, maar er was geen redden aan. Het kuikentje zag er uit alsof er iemand overheen gereden was. Ik kon zelf ook niet goed naar dit gedrochtje kijken.
En dan denk je ‘oei’. Wat zal Jinthe over 30 jaar denken wanneer ze rond pasen in de Xenos is…