Eerst was er haar. Het was geen enorme bos, -dat geef ik direct toe-, maar over haar hele hoofdje zat een prachtig laagje rossig haar. Toen viel dat uit.
Maar er kwam nieuw haar! Het groeide heeel errug traag, zeeeeer traag. Achterop ontstond de beruchte kale plek. Nou ja, kale plek, ze kon zo het klooster in als monnik. Een glanzende biljartbal was er niks bij.
Maar ook dit bleek tijdelijk, want de stoppels groeiden uit tot nieuwe haartjes. Heeel errug traag, zeeeer traag, maar het gaf hoop.
Maar nu. Alweer een kaalslag van de zo door moeders gekoesterde haren. Middenop het hoofd.
En dan vanmiddag. Prachtig weer, we staan voor het voetgangers stoplicht. Naast ons staat een stel van de pensioen gerechtigde leeftijd. “Ach kijk toch eens, wat een wolk van een baby!”. Ik begin al een beetje te glunderen. “Nee, maar daar kun je echt trots op zijn!” Ik zwel langzaam op, en als ik bijna maatje 44 ben; “Wat een heerlijk kereltje!” Zucht. Lesje in nederigheid zullen we maar zeggen.
|
You are using an insecure version of your web browser. Please update your browser!
Using an outdated browser makes your computer unsafe. For a safer, faster, more enjoyable user experience, please update your browser today or try a newer browser.
|