In Portugal is er een gebakje. Er werd ons over dit gebakje verteld. Het gebakje had een prijs gewonnen en het was de grote trots van Portugal. In Lissabon kon je dit gebakje krijgen. Mijn hersenen hadden -voor ik het gebakje in levende lijve had aanschouwd- al grote hoeveelheden dopamine aangemaakt bij alleen al het idee. En ik kon níet wachten tot ik dat gebakje in mijn giegeltje mocht stoppen. En dan heb je dus een kind. Natuurlijk wil je je kind alles geven. Continu geef je het je tijd, je energie en geld en dit gaat vaak redelijk moeiteloos. Maar er zijn van die momenten dat je gewoon niet wílt delen. Heel soms worden die momenten van puur egoïsme vastgelegd… (Maar oooooh wat wastie lekker)