Zodra een kind om de hoek komt kijken worden verjaardagen anders. Wij zijn niet zo goed in vieren Jur en ik. Onze trouwdag ontdekken we vaak 3 dagen te laat (gelukkig allebei). Dan reserveren we gauw een restaurantje, heffen het glas en zeggen tegen elkaar dat we ‘onze liefde toch immers elke dag vieren en het daarom vergeten’. Dat hier natuurlijk geen sprake van is en je dagen hebt dat dat huwelijk even achter het behang mag, dat zijn we dan even vergeten. Tevreden en dankbaar lepelen we nog eens uitgebreid op hoe fijn we het hebben. Genieten. Super.
En zoiets gaat het ook met onze verjaardagen. Cadeautjes kopen, kringetjes met visite. Niet echt ons ding. Maar toen was er het kleine meisje. Is papa jarig? Dan is het feest! Met cadeautjes, slingers, ballonnen, taart, visite, etc etc. Waarom komen mijn nichtjes niet? Uhm…. Papa viert feestjes het liefste met zijn vrienden, whisky, potje poker, goed gesprek… zonder jou zeg maar. Dát feestje stond dus ook al gepland. Maar daar kom je bij Jinthe dus niet mee weg. Ik zei tegen Jur dat ook al zitten we in de verhuisstress, we tóch echt een gezinsfeestje nodig hadden. Voor Jinthe.
Jinthe was al weken in de voorbereiding. Ze had bedacht dat papa een horloge moest krijgen. Dat was een prachtcadeau. Ik en Jur probeerden haar al paar weken duidelijk te maken dat een horloge niet wat voor papa is. ‘Bedenk nu eens een leuk cadeau voor haar om te geven,’ zei ik tegen Jur. De verjaardag begon steeds meer om het kind te draaien. Toen kwam het briljante idee van de voetbal. Dat sprak wél tot de verbeelding. Jinthe vond het een top idee. In de winkel had ze het wel even moeilijk. De roze bal met glitters en bloemetjes bracht haar in extase. De overstap naar de donkerblauw doffe jongensbal was moeilijk. Maar ze maakte hem.
We gingen naar de natuurwinkel. Papa is suikervrij. Maar er moest taart komen. Ik had een suikervrij recept opgezocht en moest allerlei vreemde ingrediënten halen. Ik ben helemaal geen keukenprinses. Maar liefde is je best doen. Tijdens het taart bakken had ik een concert van Elly en Rikkert opgezet. Jinthe zong dat ze een parel was. ‘Wat super idyllisch is dit toch’, dacht ik vertederd. Ik maakt zelfs een rode vruchten coulis voor op de taart. En hij werd nog lekker ook! Ik was verrukt, Jinthe was verrukt. Helemaal top. De cadeautjes werden door Jinthe achter het gordijn verstopt wat een niet te verhullen bult veroorzaakte waar ze papa direct op wees toen hij thuis kwam. ‘Je mag niet achter het gordijn kijken papa. En ook niet in de koelkast’. Juist.
We hadden een gast bij het avondeten en omdat ik zo helder van geest was me te realiseren dat Jinthe op de bewuste verjaardag na school bij de gastouder zou zijn stelde ik voor om alvast van die heerlijke taart te proeven. Iedereen was voor. Ik maakte 4 stukken. Gaf er 1 aan Jinthe op een schoteltje en zei nog ‘goed uitkijken hé? Recht houden anders valt ie’. Ik dacht wel aan die duplo spoorbaan die ze net had gebouwd en die door de kamer liep, aan dat ze moe was, haar taartje glibberig, haar motoriek niet fantastisch. Ik dacht het allemaal, maar ik dacht ook aan die taart en dat ik die zo snel mogelijk wilde verorberen. ‘Flats’. Een zucht van Jur. Oh help, een zucht van mijn windstille man is altijd onheil. ‘Thess, dit was niet zo handig’, hoorde ik uit de kamer. ‘Raap hem maar op!’ riep ik. ‘Kom maar even kijken’. Het leek wel een bloederig ongeluk. Alsof het taartje van 5 meter hoogte was gevallen. Geen redden aan. Jinthe stond er beteuterd naast.
Ik ging snel naar de keuken. Met nóg wat meer haast. Probeerde na de stukken klaar te maken de ring van de taartvorm er terug omheen te krijgen. Het lukte niet goed. Ik stond te mopperen. Draaide de ring om, maakte hem vast. Til de taart op. En ik zie de bodem overhellen, draaien in de ring en de taart valt ondersteboven (!) op het aanrecht. Nu ben ik écht gefrustreerd. Niet déze taart. Waar zoveel liefde in zet. Het is ook nog monchoutaart met vruchtencoulis, op de kop, dikke bende dus. Er ontsnappen mij weer wat krachtermen. Jur en Jinthe staan naast me. ‘Hoe heb je dít voor elkaar gekregen?’ Jinthe begint te huilen als ze haar werk ziet liggen. Jur zegt ‘Ga jij maar even naar de kamer, ik los dit liever even alleen op’. Ik realiseer me iets te laat dat ik vergeten ben te zeggen dat ik de ring ondersteboven had vastgemaakt tot we weer een schreeuw uit de keuken horen. Jur heeft hetzelfde gedaan en de terug geschepte taart ligt ondersteboven in de gootsteen. Nu hebben we allemaal de slappe lach.
Een goed recept, mooie herinnering, de slappe lach. Veel beter kan je een verjaardag niet vieren. Bedankt Jinthe! Ik zeg op naar volgend jaar!