Het was weer tijd voor een belangrijke levensles voor Jinthe. Vandaag de Stampertje les, uit de film Bambi. Aanleiding was een aaneenschakeling van uitingen van negativiteit over bijzonder onbelangrijke onderwerpen. Het is 1 van de meest belangrijke levenslessen die ik Jinthe (en vooral mezelf natuurlijk) mee wil geven. Ik keek haar zeer serieus aan, gaf mijn stem een geladen klank (3 octaven lager) en droeg hem met al mijn overtuigingskracht over. ‘Jinthe, als je iets wil zeggen wat niet leuk is voor de ander, dan zeg je het niet hardop, je mag het wel denken, maar je kunt het beter niet zéggen. Als je iets denkt wat goed is voor de ander om te horen, dan zeg je het wél hardop.’ Ze knikte alsof ze het begreep.

’s Avonds zitten we aan tafel. Jur heeft gekookt. Gegrilde groenten, verse aardappeltjes in de schil gebakken en een schnitzel. Alles word op tafel gezet en Jinthe’s gezicht betrekt. Het afgrijzen kruipt langzaam over haar gezicht. ‘Papa…’ Pruilt ze. Maar ze stopt haar zin. Slaat haar hand voor haar mond, buigt zich naar me toe, knijpt haar oogjes samen alsof ze een geheimpje verteld en fluistert me zachtjes toe ‘nu ging ik het bíjna tóch zeggen mama!’ Ik fluister terug: ‘Superknap dat je het tóch niet hebt gedaan! Ik weet dat je dit niet zo lekker vind, maar papa heeft echt zijn best gedaan he?’ Ze knikt.

Maar toen werd het moeilijk. Erg moeilijk. Die gegrilde groenten waren volgens Jinthe écht niet lekker. En ze had nog zó gezegd dat ze pizza wilde. Ik zag haar worstelen. Maar toen had ze de oplossing. ‘Papa?’ ‘Ja Jinthe?’ ‘Ik vind allééén de schnitzel lekker. Allééén de schnitzel papa!’ En ze kijkt me triomfantelijk aan. #ikrekenhetgoed

Zodra een kind om de hoek komt kijken worden verjaardagen anders. Wij zijn niet zo goed in vieren Jur en ik. Onze trouwdag ontdekken we vaak 3 dagen te laat (gelukkig allebei). Dan reserveren we gauw een restaurantje, heffen het glas en zeggen tegen elkaar dat we ‘onze liefde toch immers elke dag vieren en het daarom vergeten’. Dat hier natuurlijk geen sprake van is en je dagen hebt dat dat huwelijk even achter het behang mag, dat zijn we dan even vergeten. Tevreden en dankbaar lepelen we nog eens uitgebreid op hoe fijn we het hebben. Genieten. Super.

En zoiets gaat het ook met onze verjaardagen. Cadeautjes kopen, kringetjes met visite. Niet echt ons ding. Maar toen was er het kleine meisje. Is papa jarig? Dan is het feest! Met cadeautjes, slingers, ballonnen, taart, visite, etc etc. Waarom komen mijn nichtjes niet? Uhm…. Papa viert feestjes het liefste met zijn vrienden, whisky, potje poker, goed gesprek… zonder jou zeg maar. Dát feestje stond dus ook al gepland. Maar daar kom je bij Jinthe dus niet mee weg. Ik zei tegen Jur dat ook al zitten we in de verhuisstress, we tóch echt een gezinsfeestje nodig hadden. Voor Jinthe.

Jinthe was al weken in de voorbereiding. Ze had bedacht dat papa een horloge moest krijgen. Dat was een prachtcadeau. Ik en Jur probeerden haar al paar weken duidelijk te maken dat een horloge niet wat voor papa is. ‘Bedenk nu eens een leuk cadeau voor haar om te geven,’ zei ik tegen Jur. De verjaardag begon steeds meer om het kind te draaien. Toen kwam het briljante idee van de voetbal. Dat sprak wél tot de verbeelding. Jinthe vond het een top idee. In de winkel had ze het wel even moeilijk. De roze bal met glitters en bloemetjes bracht haar in extase. De overstap naar de donkerblauw doffe jongensbal was moeilijk. Maar ze maakte hem.

We gingen naar de natuurwinkel. Papa is suikervrij. Maar er moest taart komen. Ik had een suikervrij recept opgezocht en moest allerlei vreemde ingrediënten halen. Ik ben helemaal geen keukenprinses. Maar liefde is je best doen. Tijdens het taart bakken had ik een concert van Elly en Rikkert opgezet. Jinthe zong dat ze een parel was. ‘Wat super idyllisch is dit toch’, dacht ik vertederd. Ik maakt zelfs een rode vruchten coulis voor op de taart. En hij werd nog lekker ook! Ik was verrukt, Jinthe was verrukt. Helemaal top. De cadeautjes werden door Jinthe achter het gordijn verstopt wat een niet te verhullen bult veroorzaakte waar ze papa direct op wees toen hij thuis kwam. ‘Je mag niet achter het gordijn kijken papa. En ook niet in de koelkast’. Juist.

We hadden een gast bij het avondeten en omdat ik zo helder van geest was me te realiseren dat Jinthe op de bewuste verjaardag na school bij de gastouder zou zijn stelde ik voor om alvast van die heerlijke taart te proeven. Iedereen was voor. Ik maakte 4 stukken. Gaf er 1 aan Jinthe op een schoteltje en zei nog ‘goed uitkijken hé? Recht houden anders valt ie’. Ik dacht wel aan die duplo spoorbaan die ze net had gebouwd en die door de kamer liep, aan dat ze moe was, haar taartje glibberig, haar motoriek niet fantastisch. Ik dacht het allemaal, maar ik dacht ook aan die taart en dat ik die zo snel mogelijk wilde verorberen. ‘Flats’. Een zucht van Jur. Oh help, een zucht van mijn windstille man is altijd onheil. ‘Thess, dit was niet zo handig’, hoorde ik uit de kamer. ‘Raap hem maar op!’ riep ik. ‘Kom maar even kijken’. Het leek wel een bloederig ongeluk. Alsof het taartje van 5 meter hoogte was gevallen. Geen redden aan. Jinthe stond er beteuterd naast.

Ik ging snel naar de keuken. Met nóg wat meer haast. Probeerde na de stukken klaar te maken de ring van de taartvorm er terug omheen te krijgen. Het lukte niet goed. Ik stond te mopperen. Draaide de ring om, maakte hem vast. Til de taart op. En ik zie de bodem overhellen, draaien in de ring en de taart valt ondersteboven (!) op het aanrecht. Nu ben ik écht gefrustreerd. Niet déze taart. Waar zoveel liefde in zet. Het is ook nog monchoutaart met vruchtencoulis, op de kop, dikke bende dus. Er ontsnappen mij weer wat krachtermen. Jur en Jinthe staan naast me. ‘Hoe heb je dít voor elkaar gekregen?’ Jinthe begint te huilen als ze haar werk ziet liggen. Jur zegt ‘Ga jij maar even naar de kamer, ik los dit liever even alleen op’. Ik realiseer me iets te laat dat ik vergeten ben te zeggen dat ik de ring ondersteboven had vastgemaakt tot we weer een schreeuw uit de keuken horen. Jur heeft hetzelfde gedaan en de terug geschepte taart ligt ondersteboven in de gootsteen. Nu hebben we allemaal de slappe lach.

Een goed recept, mooie herinnering, de slappe lach. Veel beter kan je een verjaardag niet vieren. Bedankt Jinthe! Ik zeg op naar volgend jaar!

Het valt elke keer weer rouw op ons dak, is heviger dan van tevoren is in te schatten en duurt vooral langer dan gewenst: De kater. Ik had geen idee dat je op 3 jarige leeftijd al een kater kunt hebben, maar ik kan niet anders dan dit onomstotelijk vaststellen. Jinthe heeft regelmatig een kater. De kater komt na een gebeurtenis buiten de deur. Dit kan, net als bij de volwassen kater, evengoed voorkomen na een leuk als na een minder leuk uitje. De kater doet altijd zijn intrede nog op de plek van bestemming. En wel bij het weggaan. Zelfs na een (voor mij) gezellig thee bezoek waarbij mevrouw mij wel 3 keer heeft gezegd dat ze nu toch wel graag naar huis wil, wordt de kater tóch ingezet. En wel bij de deur. Als we weggaan. Het start met een luidkeels geschreeuw en geroep ‘ik wil niet naar huis!’. Tegen haar zeggen ‘maar net zei je nog wat anders’ is zeer nutteloos en levert enkel harder geschreeuw op. (Kinderen herinneren aan wat ze eerder hebben gezegd om het later tegen ze te gebruiken – uhm ik bedoel hiermee tot inzicht te brengen-, is volgens mij een soort ouderschaps beginnersfout. Eentje die ik graag en regelmatig maak, ook al levert dit werkelijkwaar nooit wat op. Het is alleen al prettig om je eigen ongeloof te uiten van deze bijzondere snelle en intense wisselingen in het peuterbrein. ‘Uh, ik weet niet hoor, maar wat je nu zegt kan ik niet volgen, want net zei je nog…’ Etc. Zeer ineffectief en nutteloos. Wel prettig.)

Goed. Dan volgen nog enkele opvoedpogingen. ‘Jinthe, zeg je nog even bedankt voor alles/het spelen/ de gezelligheid?’ Gevolgd door nog meer geschreeuw. Na enkele pogingen staak ik het opvoeden en probeer de gastvrouw vanuit ons tweeën te bedanken, wat nooit overkomt op de manier dat je zou willen omdat je een schreeuwend kind een jas aan probeert trekken en nog erger, schoenen met veters waar ze stil voor moet staan. Maar beginnende katers zijn niet stil, staan niet stil, en zijn verreweg van opgevoed. Dan fietsen we naar huis. Op de fiets wordt intens geklaagd. ‘Ik wilde helemaal niet naar huis! Waarom moeten we altijd naar huis! Ik wil nog spelen! Ik mis mijn vrienden!’

Zodra ik Jinthe dan van de fiets af til worden de meer emotionele argumenten aangedragen. En niet alleen verbaal, maar ook fysiek. Ze laat haar schouders en hoofd hangen. En dan bedoel ik echt hangen, op laag water. Zo laag dat je niet kan zien waar je loopt. Dat je steeds wil zeggen ‘stoot je hoofd niet aan die deurklink! Loop niet tegen die kast op!’ En dan komen de uitspraken. ‘Nu missen ze me heeeeeel erg. Ik kan noooooit meer met (…) spelen. Nu ben ik weer he-le-maal alleen.’ Ze strompelt met haar hoofd op laag water naar binnen en gaat languit op haar buik op het vloerkleed liggen. Als ik nu begin over schoenen uittrekken en jas ophangen begint het geschreeuw direct weer, dus dat heb ik inmiddels afgeleerd. Het beste is de kater uit te laten woeden. Of kan ik beter zeggen uit laten zuchten. Want er word me dan toch gezucht! Er wordt zo vaak en diep en hartstochtelijk gezucht dat het huis ervan trilt. En dan rest er nog 1 fase. Mocht je nu denken dat die kater als een nachtkaarsje uitdooft, vergeet het maar. Jinthe eindigt altijd met een klap. En dat is iedereen opnoemen die ze heel leuk vindt, eindigend met papa en mama, en dan zeggen: ‘….zijn niet meer mijn vrienden!’ Boem. Je moet natuurlijk altijd op je hoogtepunt eindigen. En dat was het dan. Oef. Het is wat. Zo’n peuterkater. Je zou bijna zin krijgen in een échte kater.

Wij zijn vorige week voor het eerst naar New Wine geweest. Een week lang kamperen en ondertussen naar seminars en diensten kunnen. Erg gaaf! Voor Jinthe (en alle andere 3/4 jarigen, 130 stuks!) was er ’s morgens een s’middags een programma. Een grote tent, een eigen groepje, een eigen juf en een eigen band! Superleuk vond ze dat. En elke dag natuurlijk een verhaal uit de bijbel. Nou word ik daar blij van als ouder. Het is vind ik al moeilijk genoeg om dat geloof wat zo in mijn eigen hart leeft over te brengen aan mijn kind. Als anderen dan ook duit in het zakje doen, dan is dat te gek. De dag nadat we thuis kwamen pakte Jinthe het Ikea krukje uit de badkamer, zette het in mijn slaapkamer en instrueerde mij op de rand van ons bed. ‘Mama, ik ga jouw een verhaal vertellen. Een heel belangrijk verhaal.’ ‘Nou komt het’, dacht ik. ‘Haar hart is aangesproken en ze gaat mij een verhaal over Jezus vertellen’. Ze stond op haar krukje. En met veel overtuiging zegt ze: ‘Mama. Ik doe wat ik wil, en wat ik niet wil doe ik niet. En ik kom als ik wil en als ik niet wil kom ik niet.’ Oke dan. Die zag ik niet aankomen.

In Portugal is er een gebakje. Er werd ons over dit gebakje verteld. Het gebakje had een prijs gewonnen en het was de grote trots van Portugal. In Lissabon kon je dit gebakje krijgen. Mijn hersenen hadden -voor ik het gebakje in levende lijve had aanschouwd- al grote hoeveelheden dopamine aangemaakt bij alleen al het idee. En ik kon níet wachten tot ik dat gebakje in mijn giegeltje mocht stoppen. En dan heb je dus een kind. Natuurlijk wil je je kind alles geven. Continu geef je het je tijd, je energie en geld en dit gaat vaak redelijk moeiteloos. Maar er zijn van die momenten dat je gewoon niet wílt delen. Heel soms worden die momenten van puur egoïsme vastgelegd… (Maar oooooh wat wastie lekker)

Ik ben een groot fan van het sinterklaasfeest. Bij mij vroeger thuis werd er al enorm uitgepakt. Zowel letterlijk (7 kinderen – reken maar uit) als qua surprises, gedichten, geheimzinnigheid, verboden knutselpraktijken op slaapkamers, uitgelekte verstopplekjes voor surprises, fopcadeaus die vaak eindigden in tranen. Intens. Prachtig. Read more »

Die dochter van mij kan Omdenken als gekken. Vanmorgen was ze boos: ‘Ik ben boos op jou mama! Ik ga jou een tik geven!’ En ik krijg prompt een flinke tik op mijn been. Ik verontwaardigd: ‘Wat doe jij nou?! In dit huis geven we geen tikken.’ Jinthe denkt even na. Doet een schaterlachje. En zegt vervolgens: ‘Ik ging jou toch tikken mama?! Jij bent em!’ ‪#‎mondvoltanden‬

Ik zag ze liggen in de winkel en er sprong direct een vonk over. Herinneringen buitelden over elkaar heen in mijn hoofd. Pasen, paasstukjes, lente, nieuw leven – Kuikentjes! En dan bedoel ik die knalgele minikuikentjes die overal oppoppen rond pasen. Van die kleine onplofte hyperschattig ijzerdraadjes met heel vele gele haartjes eraan, 2 plastic oranje voetjes en een ergens geplakt snaveltje. Read more »

Elk kind heeft een eigen karakter. Met eigen talenten, onhebbelijkheden, interesses, de hele riedel. Jinthe’s ding zijn haar uitspraken. We schieten zo vaak in de lach om haar bijzonder serieuze, veel te wijze, fatsoenlijke, hartverwarmende opmerkingen. Een top 10.

Read more »